Najlepszym sposobem leczenia łokcia tenisisty jest zaprzestanie drażnienia przedramienia. Łatwo zrezygnować z weekendowych partii tenisa, natomiast trudniej zerwać z zawodem osobie wykonującej pracę ręczną, urzędnikowi lub zawodowemu sportowcowi.
Najskuteczniejsze leczenie zarówno konwencjonalne, jak i naturalne opiera się na tych samych zasadach: unieruchomić przedramię do czasu ustąpienia bólu, zastosować masaż dla złagodzenia stresu i napięcia mięśni oraz ćwiczenia dla wzmocnienia uszkodzonego obszaru i zapobieżenia ponownemu urazowi. W razie konieczności powrotu do warunków, w których doszło do zmian chorobowych, należy pamiętać o rozgrzewce mięśni przedramienia, trwającej co najmniej 5-10 minut, a polegającej na delikatnym zginaniu i prostowaniu przedramienia przed przystąpieniem do pracy. Należy też robić częste przerwy w pracy rąk.
Medycyna konwencjonalna oferuje różne rodzaje leczenia łokcia tenisisty – od miejscowych wstrzykiwań do zabiegu chirurgicznego, ale ból nigdy nie ustępuje całkowicie, dopóki nie odciąży się stawu. Bez odpowiedniego unieruchomienia ponowny uraz jest nieunikniony.
W większości przypadków łokcia tenisisty o łagodnym lub średnio ciężkim przebiegu aspiryna lub ibuprofen pomagają zwalczyć stan zapalny i ból przy równoczesnym odciążeniu uszkodzonego stawu, po czym można zacząć ćwiczenia i masaże dla przyspieszenia powrotu do zdrowia.
W niektórych przypadkach organizm broni się przed dalszym urazem stawu łokciowego w ten sposób, że następuje przykurcz mięśnia dwugłowego ramienia, utrudniający prostowanie w łokciu – cała okolica staje się napięta. Delikatny masaż i ostrożne prostowanie 2-3 razy w tygodniu przez kilka tygodni pomagają zlikwidować ten stan.
W przypadkach opornych lekarz może zastosować wstrzykiwanie do stawu kortykosteroidów, które radykalnie zmniejszają stan zapalny; nie można ich jednak stosować długo z powodu potencjalnie szkodliwego działania ubocznego.
Gdy unieruchomienie, leki przeciwzapalne i rutynowe ćwiczenia wyprostne nie skutkują, można rozważyć zabieg chirurgiczny – stosuje się go jednak rzadko (mniej niż w 3% przypadków). Jednym ze sposobów jest odcięcie ścięgna od nadkłykcia -zaokrąglonego wyrostka na końcu kości; eliminuje się w ten sposób obciążenie, ale mięsień staje się bezużyteczny. Inna metoda chirurgiczna polega na usunięciu ziarniny powstającej w ścięgnie i zszyciu naderwanych ścięgien.
Nawet po wyleczeniu łokcia tenisisty nie przestawaj oszczędzać kończyny. Zawsze zrób 5 ,10-minutową rozgrzewkę przed przystąpieniem do jakiejkolwiek czynności angażującej staw łokciowy.
Jeżeli mimo wszystko pojawi się ból, przyłóż na łokieć okład z lodu na 15-20 minut i zgłoś się do lekarza.
Przy łokciu tenisisty pomaga wiele terapii naturalnych. Niektórych można spróbować samodzielnie, ale warto też skorzystać z usług specjalisty terapii manualnej, osteopaty albo lekarza tradycyjnej medycyny chińskiej.
Akupunktura, jak się ocenia, skuteczna jest w 60- 70% przypadków łokcia tenisisty. Pomóc może pobudzanie wielu punktów, toteż warto poszukać lekarza akupunkturzysty doświadczonego w leczeniu tego rodzaju schorzeń.
Przy nawrotach objawów łokcia tenisisty można spróbować przed ćwiczeniem moczyć ramię w ciepłej wodzie przez 30 minut. Po treningu trzeba zawsze obłożyć chory staw lodem.
Dla zapobieżenia nawrotom objawów łokcia tenisisty trzeba poprawić ogólne ustawienie ciała; właściwa postawa i sposób poruszania się mogą bardziej pomóc przy obolałym stawie niż farmakoterapia. Warto zgłosić się do specjalisty technik pracy z ciałem czy osteopaty stosujących takie techniki.
Fizykoterapeuci i specjaliści terapii manualnej powszechnie stosują w leczeniu łokcia tenisisty diatermię (formę elektrostymulacji), ultradźwięki i masaż. Prądy elektryczne i dźwiękowe poprawiają krążenie i odpływ płynów, co ułatwia potem rozciąganie i masaż chorego miejsca. Terapeuci przepisują czasem szynę bądź opaskę, aby odciążyć chore ścięgno czy mięsień, trzeba jednak mieć na uwadze, że opaska lub szyna źle dopasowana albo noszona zbyt długo może tamować krążenie.
Dla zrelaksowania tkliwego uciskowo ramienia należy masować chore miejsce olejkiem z lawendy wąskolistnej (Lavanclula officinalis) albo eukaliptusa gaikowego (Eucalyptus globulus). Ostra papryka (Capsicum frutescens), dostępna w postaci maści, oraz olejek z żółtodrzewu żółtego (Zanthoxylum americanum) poprawiają ukrwienie i przyspieszają proces gojenia.