Ta przenoszona przez kleszcze choroba bierze wprawdzie nazwę od Gór Skalistych na zachodzie Stanów Zjednoczonych, jednak występuje również w innych rejonach. Większość przypadków gorączki plamistej Gór Skalistych ma przebieg łagodny i dolegliwości ustępują po 2 tygodniach, jednak prawie 20% przypadków nieleczonych kończy się zgonem. Szczególnie podatni są ludzie starsi. Skutecznym lekiem są antybiotyki zastosowane po upływie 1-2 dni od pojawienia się objawów.
Objawy:
♦ Umiarkowana lub wysoka gorączka.
♦ Nagły i silny ból głowy.
♦ Czerwonawe plamy (średnicy ok. 2,5 cm) pojawiające się około 4. dnia gorączki najpierw na nadgarstkach lub kostkach, skąd rozszerzają się na skórę tułowia.
♦ Nudności.
♦ Wymioty.
♦ Zmęczenie
♦ Ból brzucha.
♦ Nadwrażliwość na światło.
Chorobę wywołują bakterie przenoszone przez kleszcza psiego Oermacentor variabilis (głównie na wschodzie Stanów Zjednoczonych), kleszcza leśnego D. andersoni na zachodzie i kleszcza „lone star” Amblyoma americanum (na południowym zachodzie). Tylko dorosłe osobniki tych kleszczy przenoszą chorobę na człowieka. Kleszcze zakażone stanowią 1-5% populacji.
Kleszcz może spędzić do 24 godzin na ubraniu przed ugryzieniem, a następnie ssać krew przez kilka dni, zanim odpadnie. Ukąszenie kleszcza jest niewyczuwalne, ponieważ wstrzykuje on w skórę substancję znieczulającą.
Objawy pojawiają się zwykle 3-1O dnia od ugryzienia. Wykwity początkowo mają postać bardzo małych czerwonych plamek, które bledną pod uciskiem. Później drobna czerwona kropka, już nie blednąca, może tworzyć środek rumienia. Pierwotne plamki mogą się zlewać i ciemnieć, tworząc czerwone płaty. Jeśli choroba jest nieleczona, mogą wystąpić dreszcze, bóle brzucha, nudności, silny ból głowy, dezorientacja, wreszcie martwica tkanek. Jeśli leczenie rozpocznie się później niż 3 dni od wystąpienia objawów, śmiertelność sięga ponad 6%, przy zastosowaniu leczenia w ciągu 3 dni śmiertelność wynosi 1,3%.
Najbardziej narażeni są turyści przebywający na kempingu, właściciele psów, leśnicy i osoby spędzające dużo czasu na świeżym powietrzu. Prawie wszystkie zachorowania przypadają na wiosnę i wczesne lato. Zarazek nie jest przenoszony od człowieka do człowieka.