Anoreksja – jadłowstręt psychiczny

Jadłowstręt psychiczny to zaburzenie regulacji poboru pożywienia (zaburzenie łaknienia), objawiające się stałą obawą przed nadwagą. Konsekwencją jest głodzenie się i znaczne zmniejszenie masy ciała. Towarzyszą temu zaburzenia hormonalne, niedokrwistość, zaburzenia rytmu serca, łamliwość kości oraz wiele innych zaburzeń związanych ze skrajnym niedożywieniem organizmu.

Objawy:

♦    Znaczny ubytek masy ciała.
♦    Obawa przed otyłością nawet w przypadku wyniszczenia.
♦    Stosowanie rygorystycznej diety i wykonywanie intensywnych ćwiczeń fizycznych.
♦    Fałszywe wyobrażenie o własnym wyglądzie (przeświadczenie o nadwadze).
♦    Nadmierne zainteresowanie kalorycznością diety I obsesyjne studiowanie książek kucharskich.
♦    Zaparcia.
♦    Wysuszona, ziemista skóra.
♦    Nadmierne owłosienie twarzy i ciała, natomiast wypadanie włosów na głowie.
♦    Ustanie krwawień miesięcznych.
♦    Zmniejszenie popędu seksualnego.
♦    Zimne dłonie i stopy, nawet w pomieszczeniu o prawidłowej temperaturze.
♦    Przewlekła bezsenność; niewytłumaczalne pobudzenie lub ospałość.

Schorzenie występuje zazwyczaj u nastolatków i ludzi młodych, chociaż opisano również przypadki jadłowstrętu u osób dorosłych. Prawie 90% chorych to kobiety. Jadłowstręt jest chorobą niebezpieczną, a chorzy wymagają szybkiej i fachowej pomocy medycznej. Wczesne rozpoznanie i leczenie zwykle powoduje zahamowanie rozwoju choroby, ale w niektórych przypadkach konieczne jest leczenie szpitalne. Jadłowstręt charakteryzuje stosunkowo wysoka śmiertelność-z powodu różnych powikłań umiera około 15% chorych.

Chociaż objawy schorzenia dotyczą sposobu odżywiania, jadłowstręt jest chorobą sfery psychicznej, a nie ciała. Początek choroby może być bardzo niewinny i objawiać się chęcią zrzucenia kilku zbędnych kilogramów. Ale stosowanie diety to tylko chwilowe rozwiązanie problemów psychologicznych trapiących chore dziewczęta czy kobiety. Wkrótce ograniczanie ilości spożywanych pokarmów staje się przymusem; pacjenci stopniowo jedzą coraz mniej, a w skrajnych przypadkach niemal wcale, mając jednocześnie stałą obsesję szczupłej sylwetki i fałszywe wyobrażenie o własnym wyglądzie – mimo wychudzenia nadal uważają się za grubych. Jednocześnie tworzą cały rytuał przygotowywania i spożywania posiłków, studiują książki kucharskie nawet wtedy, gdy sami nie jedzą, szczególnie w obecności innych osób. Okresy głodzenia mogą się przeplatać z okresami obżarstwa i prowokowanych wymiotów, szczególnie wówczas, gdy chorzy starają się powrócić do normalnego sposobu odżywiania. Przynajmniej u 50% chorych na jadłowstręt okresowo pojawiają się objawy bulimii.

Jadłowstręt to przede wszystkim choroba młodych dziewcząt pochodzących z zamożnych i wykształconych rodzin o dużych ambicjach, a same chore to bardzo często perfekcjonistki traktujące życie, a szczególnie naukę, w kategoriach obowiązku, a nawet przymusu. Stanowczo zaprzeczają przy tym wszelkim sugestiom, że ich troska o szczupłą sylwetkę jest nadmierna, reagując złością lub zamknięciem się w sobie na wszelkie przejawy troski ze strony innych osób.