Homeopatia, stworzona przez niemieckiego lekarza Samuela Hahnemanna w latach 90. XVIII wieku, opiera się na koncepcji, że „podobne leczy podobne”, tj. substancje wywołujące pewne objawy u osoby zdrowej mogą leczyć te same objawy u osoby chorej. Jest to tzw. prawo podobieństwa, od którego homeopatia bierze swoją nazwę: homoios znaczy po grecku „podobny”, a pathos „cierpienie”. Hahnemann stworzył eksperymentalnie metodę „dynamizowania” leków homeopatycznych poprzez ich rozcieńczanie w roztworze wodnoalkoholowym, a następnie energiczne wytrząsanie takich mieszanek. Wyniki badań przekonały go, że znaczne rozcieńczenie nie tylko minimalizuje skutki uboczne tych leków, lecz również zwiększa ich skuteczność leczniczą.
Rozcieńczenia dziesiętne oznacza się literą D, rozcieńczenia setne – literą CH. Krytycy homeopatii argumentują, że przy większych rozcieńczeniach (uważanych za bardziej dynamiczne) roztwór może nie zawierać nawet jednej cząsteczki rozcieńczanej substancji leczniczej. Niemniej badania wykazały, że środki homeopatyczne mogą być skuteczne przy pewnych zaburzeniach, takich jak biegunka u dzieci, katar sienny, astma oraz grypa.
Większość leków homeopatycznych przeszła kontrolne obserwacje medyczne, w których zdrowym osobnikom podaje się dawki nierozcieńczonych substancji homeopatycznych. Zmiany stanu umysłowego, emocjonalnego oraz fizycznego wywołane podczas tych testów pozwalają homeopatom lepiej rozumieć, jaki lek będzie najbardziej odpowiedni dla określonego zestawu objawów.
Większość homeopatów praktykuje homeopatię „konstytucjonalną”, wychodzącą z założenia, że w trakcie leczenia należy brać pod uwagę nie tylko określoną chorobę, lecz także konstytucję danego człowieka – czyli jego struktury: mentalną, fizyczną i emocjonalną. W homeopatii klasycznej stosuje się tylko jeden lek naraz. Najpierw zbiera się obszerny wywiad chorobowy i obserwuje fizyczne i psychiczne objawy, a następnie przepisuje pierwszy lek. Jeśli kuracja nie wywiera spodziewanego efektu albo objawy nie ustępują, przeprowadza się powtórną analizę i przepisuje drugi lek. Proces ten trwa dopóty, dopóki nie znajdzie się właściwego leku na dane schorzenie. Leczenie konstytucjonalne stosuje się zwykle przy schorzeniach chronicznych; choroby ostre, czyli krótkotrwałe, leczy się zazwyczaj środkami specyficznymi dla danego schorzenia.
W aptekach są dostępne bez recepty homeopatyczne leki złożone, stosowane przy licznych pospolitych schorzeniach. Produkty te zawierają kilka najczęściej stosowanych leków homeopatycznych na daną dolegliwość i mogą się okazać użyteczne w samoleczeniu drobniejszych schorzeń. Przy chorobach długotrwałych czy poważnych homeopata może przepisać specyficzne leki proste.